Rozdział 30.

*trzy dni później*

-Hej śpiochu.. – usłyszałam, chwilę później otwierając oczy. Jak zwykle nadpobudliwy Jared nie mógł wytrzymać kilka chwil w spokoju i poczekać aż się obudzę.

-Mhm…

-Jutro jedziemy do Alex i Willa.. – powiedział i uśmiechnął się.

-Wiem, wiem.. – starałam się odwzajemnić.

-Oj, ktoś tu się nie wyspał. Przepraszam. – delikatnie mnie pocałował. Przyznaję, po tym humor lekko mi się poprawił.

            Miałam koszmarny sen. Wszystkie osoby, które w różny sposób są lub były bliskie mojemu sercu, stały naprzeciwko mnie i wyrzucały mi moje błędy. To moja wina, moja wina. Tylko i wyłącznie moja. Te i inne głupie myśli krążyły mi po głowie od samego rana. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że ten dzień będzie naprawdę… dziwny.

            Po zjedzeniu śniadania i doprowadzeniu się do wyglądu człowieka, włączyłam laptopa i rozłożyłam się na łóżku. Jared w tym czasie pojechał z moją mamą na zakupy spożywcze, żeby mamusia sama nie musiała dźwigać. Jakiż on kochany… Po chwili dostałam wiadomość od Grace.

Ratuj, jestem w szkole. Na bioli. Sama.

Bez Ciebie. ):

Uwierz, tutaj jest tak nudno, że z chęcią

do Ciebie dołączę. O czym dziś mowa?

Genetyka.

Miodzio…

Dzisiaj się spotykamy. Nasza paczka.

Jak za dawnych miesięcy. I bez wykrętów.

Brzmi świetnie. Obiecuję, że będę! ♥

Stęskniłam się. Mam Ci dużo do opowiedzenia,

reszta pewnie tak samo.

Phi, spadniesz z krzesła jak usłyszysz to,

co ja Ci powiem. Ale cicho sza, to

będzie tak jakby tajemnica.

Słowo harcerza! Pogadamy później, pa!

Na samą myśl o spotkaniu, uśmiechnęłam się sama do siebie. W tym momencie usłyszałam krzątaninę w kuchni. Zapewne rozpakowywanie zakupów.

*

-Skarbie, bo jest taka sprawa.. – zaczęłam.

-Już się boję.. – Jared zaśmiał się.

-Bardzo śmieszne. – wytknęłam mu język. – Bo wiesz, jutro wyjeżdżamy, a chciałabym jeszcze spotkać się z przyjaciółmi.

-Nie ma problemu, wyjdź gdzieś. Ja i tak nie byłbym do twojej dyspozycji dziś wieczorem. No chyba, że chciałabyś oglądać mecz z nami, czyli ze mną i twoim tatą…

Pocałowałam go w policzek, po czym mruknęłam:

-Tia, faceci..

-Ej, słyszałem! – złapał mnie w pasie i zaczął łaskotać.

            Nie miałam pojęcia gdzie mamy zamiar iść. Zadzwoniłam do Grace. Nic szczególnego się nie dowiedziałam. Jak to ona powiedziała: „ubierz się jak ja ciebie przystało – słodko, wygodnie i jessicowato”. Grace trzeba nagrodzić za najlepszego wymyślacza słów roku! Wybrałam czarne rurki i delikatny, miętowy sweterek, który dostałam od Alex. Przez najbliższe dni swetry nie będą mi potrzebne, więc muszę to wykorzystać. Włosy pozostawiłam w lekkich falach i nałożyłam ledwo zauważalny makijaż. Naturalność to podstawa.

„Jesteśmy pod Twoim domem. RUCHY DZIEWCZYNO! ((; ” – przeczytałam i zaśmiałam się pod nosem. Ubrałam się ciepło jak na początek lutego przystało, objęłam Jareda gadającego z moim tatą o możliwych wynikach meczu i wyszłam z domu. Faktycznie, auto Grace już stało na podjeździe. Nim zdążyłam otworzyć drzwi cała czwórka wyskoczyła i zaczęli mnie obściskiwać.

-Hahah, no też się stęskniłam! – zaśmiałam się. Serio, tak bardzo za tym tęskniłam!

-Najpierw jedziemy na pizzę. Znając życie baby muszą się nagadać, a nie chcę, żeby z kina nas wyrzucili. – zadecydował Scott, z którym wszyscy się zgodziliśmy.  

            Weszliśmy do naszej ulubionej pizzerii i zajęliśmy miejsce na uboczu, by nikomu nie przeszkadzać głośnym zachowaniem. Chłopacy poszli zamówić jedzenie, a my siedząc wygodnie rozmawiałyśmy.

-No to słuchamy. – zaczęła Grace z zachęcającym uśmiechem.

-Nie wiem od czego zacząć. Mimo tego, że ostatnio praktycznie siedzę tylko w domu to wiele się działo. Wiele osób się do mnie odezwało i dowiedziałam się rzeczy… nieprawdopodobnych.

-No dawaj, dawaj. Koniec już tego budowania napięcia. – zaśmiała się Em.

-Holly jest w ciąży, podejrzewa Lukasa albo Kevina. Któregoś dnia przyszła prosić mnie o pomoc, bym pogadała z Lukasem, bo ona nie da rady. Lukas twierdzi, że to na pewno nie jego dziecko. Przy okazji wyznał mi, że bardzo żałuje tego co się stało i nadal mnie kocha. – powiedziałam na jednym wydechu czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony przyjaciółek.

-Wow… - szepnęła jedna z nich.

-To faktycznie dużo się działo. A jak z Jaredem?

-Wszystko okej, dobrze nam się układa. – lekko się uśmiechnęłam.

-Ale to, że Evans w ciąży to bym nie pomyślała..

-Kto w ciąży?! Jessica, nie mów, że ty… - posłyszał Scott i od razu wyciągnął błędne wnioski.

-Oczywiście, że nie ona głuptasie! Evans!

-Ciszej.. – starałam się uciszyć Grace i przerwałam, bo w tym momencie Austin złapał swoją kurtkę i wybiegł z lokalu. Wszyscy spojrzeliśmy się na siebie.

-Ja pierdole, nie mówcie, że to on. – Scott wybiegł za nim.

            Siedziałyśmy we trzy tępo wpatrując się w stolik. Nie pomyślałam o tym, że to mógłby być Austin. Do cholery, chyba Holly by mi to powiedziała. I dlatego to było jeszcze dziwniejsze.. Z zamyśleń wyrwał mnie dźwięk dzwonka mojego telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz. „Lukas” – powiedziałam bezgłośnie do dziewczyn, które podniosły swoje głowy.

-Tak?

-Jessica? Nie powiedziałem ci ważnej rzeczy o Holly kiedy u mnie byłaś. Ona nie może być w ciąży. Ani ze mną, ani z kimkolwiek innym.

-Jak to..? Chcesz powiedzieć, że..?

-Jest bezpłodna, sama mi to kiedyś powiedziała. I jak zwykle coś udaje.

-A skąd wiesz, że to ciebie nie oszukała mówiąc, że nie może zajść w ciążę?

-W sumie też prawda.. Jess, tęsknię.

-Lukas, nie zaczynaj.

-Proszę, możemy się spotkać? Dzisiaj? Jutro?

-Dziś nie mogę, jestem z dziewczynami. A jutro wyjeżdżam.

-Jak to wyjeżdżasz? – usłyszałam przerażenie w jego głosie. On to mógł wyjechać, a ja nie mogę?!

-Na kilka dni do Alex, odpocząć.

-Jak mam wytrzymać nie widząc cię kilka dni?

-Wytrzymałeś tyle czasu bez jakiegokolwiek kontaktu ze mną, to i teraz wytrzymasz. I radzę ci się przyzwyczajać. – odparłam sucho i rozłączyłam się.

Wyłączyłam komórkę i schowałam do torby. Nie miałam zamiaru za moment kolejnego telefonu od niego.

-Ale mu dowaliłaś. – zaśmiała się Emma.

-Jedziemy do Austina. Nie wyjadę stąd, dopóki to wszystko się nie wyjaśni. – zadecydowałam, popędzając moje przyjaciółki.

            Pod domem Austina stał samochód Scotta, a to oznaczało, że oboje tam byli. Nie zdążyłyśmy dojść do drzwi, bo wyszli, a po chwili Austin wrócił do siebie.

-Nie chce ze mną gadać. Trudno. Jadę do domu. Pa skarbie. – pożegnał się z Grace. – Cześć dziewczyny.

-Ja pójdę z nim porozmawiać. Nie czekajcie na mnie, mam blisko do domu.

-Jak chcesz. Miłej zabawy w LA. – pożegnałyśmy się.

            Powoli podeszłam do drzwi jego domu. W sumie czemu niby ze mną by chciał rozmawiać? Ale zaryzykuję. Delikatnie zapukałam i czekałam na reakcję.

-Scott! Mówiłem, że nie chcę o tym gadać! – krzyknął, ale mina mu zrzedła, gdy nie zobaczył Scotta, a mnie. – Jessica, przepraszam..

-A czy ze mną porozmawiasz?

Cicho westchnął.

-Wejdź.. – przepuścił mnie w drzwiach.

Jak zauważyłam w domu nie było ani jego rodziców, ani jego rodzeństwa.

-To nie tak na co wygląda.. – zaczął.

-A jak?

-Nie mogę być ojcem. Powiedziała, że nigdy nie będzie mogła mieć dzieci. Fakt, była wtedy pijana, ale brzmiała śmiertelnie poważnie.. – spuścił głowę.

-I ty jej w to uwierzyłeś? Lukasowi powiedziała to samo. Znając życie Kevinowi też. I co teraz? Któryś z was jest tatusiem. – złapałam się za głowę, zdając sobie sprawę z powagi sytuacji.

-Wstyd mi przed tobą. Jak tak siedzę tu teraz i się dowiedziałaś, że w ogóle byłem zdolny z nią to zrobić.

Przemilczałam to i nie odezwałam się ani słowem. Racja Austin, jak mogłeś? Z nią.

-Co u ciebie? – spytał nieśmiało, tym samym zmieniając temat.

-Dobrze, dziękuję. Czuję się znacznie lepiej. Jutro jadę na kilka dni do LA do Alex. Myślę, że po tym będę gotowa i na tyle wypoczęta, by wrócić do szkoły. A u ciebie?

-Tęsknię za moją przyjaciółką. – uśmiechnął się lekko. – A jak ci się układa z Jaredem? – posmutniał.

-Też dobrze.

-Fajnie.. – mruknął.

Spojrzałam na zegarek. Dochodziła 21:00.

-Muszę się zbierać. Późno już, a jeszcze spakowanie się i reszta.

-Jasne. Odprowadzę cię.

-Nie trzeba.

-Oboje dobrze wiemy, że i tak to zrobię. – zaśmiał się, a ja mu zawtórowałam.

            Szliśmy w ciszy. Pod nogami skrzypiał nam śnieg. Był okropny mróz. Już po minucie spędzonej na powietrzu nosy robiły się czerwone jak u Rudolfa.

-Słodko wyglądasz taka opatulona od stóp do głów. – parsknął śmiechem.

-Nie śmiej się! Zimno przecież! – także wybuchnęłam śmiechem.

-Brakuje mi tych naszych wygłupów.. – spoważniał, zatrzymując się przede mną. Spostrzegłam, że już jesteśmy koło mojego domu.

-Mi też. – uśmiechnęłam się.

-Dobrej nocy. I świetnej  zabawy w Los Angeles.

-Dziękuję. Trzymaj się. – objęłam go. Chyba go tym zaskoczyłam, bo dopiero po chwili odwzajemnił uścisk.

            Po cichu weszłam do domu. I tak nikt by mnie nie usłyszał. Wszystko zagłuszały okrzyki mojego taty i Jareda dochodzące z salonu.

-O, już jesteś. – uśmiechnął się, przerywając śledzenie ruchów piłkarzy.

-Tak. Jestem bardzo zmęczona, pójdę się położyć.

-Gdy tylko mecz się skończy dołączę do ciebie, ale nie czekaj. Śpij słodko. – podszedł do mnie i złożył delikatnego całusa na moich ustach.

-Jasne, ty mój kibicu. –zaśmiałam się.

_________________________________

W ogóle nie podoba mi się ten rozdział. Według mnie jest za krótki i nieprofesjonalny, takie baju baju. /: Kolejna część będzie chyba miła, no bo prosto ze słonecznego LA :) Mam nadzieję, że Wam się spodoba. 

Poza tym chciałam powiedzieć, że wzięłam się za pisanie drugiego opowiadania. To był nagły pomysł i przypływ silnej weny, mam już kilka rozdziałów. Co więcej, bardzo różni się od tego opowiadania, bo jest to... fantastyka. Ale na razie nie zakładam bloga z nim. Może dopiero jak skończę tę historię.

Do następnego i czekam na komentarze! :*