Rozdział 22.

-Matko Boska! – krzyknęłam.

-Przepraszam, nie chciałem wystraszyć. – wyszczerzył się.

-Austin, o mało zawału nie dostałam! – wywróciłam teatralnie oczami.

-Wiem, wiem, przepraszam. – wstał z fotela i tak po prostu przytulił się do mnie. – Nie tylko za wystraszenie cię przepraszam, ale też za wszystko inne. – spojrzał mi w oczy.

-Słucham. – postanowiłam trochę się z nim podroczyć.

-Za moją chorą zazdrość. To ty wybierasz z kim spędzasz czas. Za to, że dałem się omotać Evans. Byłem tak głupi, że… no głupi, brak słów nawet na to.

-Kontynuuj…

Zrobił zmieszaną minę, o którą właśnie mi chodziło.

-No za wszystko ogólnie, yy, no i..

-Wybaczam. – zaśmiałam się.

-Dziękuję! – złapał mnie w pasie, po czym podniósł i zaczął się obracać.

-Przestań! Kręci mi się w głowie! – krzyczałam i śmiałam się jednocześnie.

-Musisz ładnie poprosić. – zatrzymał się, ale nie postawił mnie z powrotem na podłodze. Oczywiście przypomniała mi się sytuacja z plaży, kiedy oblałam Austina wodą i musiałam go przepraszać.

-Trudno cię przekupić.

-Wcale nie tak trudno, ale o tym już chyba powinnaś wiedzieć. – postawił mnie. Głupio mi było go teraz tak po prostu pocałować, przecież jeszcze kilka godzin temu całowałam się z Jaredem.

-Austin..

-Spokojnie, nie wymuszam nic na tobie. – uśmiechnął się. – Opowiadaj co tam się działo jak mnie nie było. Już jakiś następca Pana Tchórza się pojawił? – zaśmiał się.

-Yy, wiesz..

-Oł... Rozumiem. Powiedz mi, dlaczego to, że jesteś taka cudowna zauważa milion innych chłopaków?! – usiadł z powrotem w fotelu i schował twarz w dłoniach.

-Nie jestem cudowna. – odparłam sucho.

-Właśnie, że jesteś! Nawet sobie nie zdajesz z tego sprawy.

-Nie mam chłopaka, w nikim innym się nie zakochałam.!

-Jess, przepraszam, przepraszam cię bardzo. Jeszcze co przed chwilą przyznałem się do swojej chorej zazdrości, a teraz znów to robię. Twoje życie, twoje wybory. Ale obiecaj, że przynajmniej nie skreślisz naszej przyjaźni. – złapał mnie za ręce i spojrzał mi w oczy.

-Zawsze będziemy się przyjaźnić, uwielbiam spędzać z tobą czas. – przytuliłam się do niego.

-Wybacz, że zapytam, ale muszę wiedzieć. Kto to?

-Czyli?

-No ktoś musi być, że zmieszałaś się wtedy przy odpowiedzi.

-Nie znasz go, w sumie ja też go mało znam. Nie jest ani moim chłopakiem, ani przyjacielem, po prostu spędzamy czasami czas..

-Imię? Nazwisko?

-Jared Carver.

-Nie znam gościa, jakiś nowy?

-Chyba.

-Szkoda. Nowy, a już go nie lubię..

-….

-Nie dziw mi się, proszę.

-Austin, koniec tematu.

-Wiem, że już późno, ciemno i zimno, ale przejdziemy się kawałek? – zaproponował.

-Z chęcią. – posłałam mu uśmiech, który odwzajemnił.

              Szliśmy w milczeniu w pewnej odległości od siebie. Co jakiś czas czułam na sobie jego wzrok.

-Co mnie tak obserwujesz? – zaśmiałam się.

-Dawno cię nie widziałem, muszę się napatrzeć. – odpowiedział. – O, nadal się tak słodko rumienisz.

-Bo mnie zawstydzasz. – wytknęłam język.

-Ymm, ty mnie też.. – wybuchnęliśmy śmiechem.

-Zobacz! Śnieg! – z nieba zaczęły lecieć pojedyncze, malutkie płatki śniegu.

-A już się bałem, że w tym roku nie zdąży spaść na święta. A jednak.

Piękny widok. Ciemno, co kawałek paląca się latarnia i śnieg z nieba, coraz więcej śniegu..

-Nie jest ci zimno? – spytał.

-Troszkę, ale jeszcze chwilkę wytrzymam.

Zapomniałam rękawiczek. Chuchnęłam w dłonie, po czym schowałam je do kieszeni i podciągnęłam nosem.

-Proszę, weź moje. – sam wyciągnął moje ręce i nasunął na nie swoje rękawiczki, ‘trochę’ na mnie za duże. – Mogę cię chociaż przytulić?

Kiwnęłam głową. Objął mnie i przycisnął do siebie. Staliśmy w takiej pozycji patrząc na tańczące śnieżne gwiazdeczki.

-Mógłbym tak stać całą wieczność. Ale wracajmy już, po pierwsze marźniesz, a po drugie nie chcę zrobić czegoś, czego będę potem żałować.

-Czyli? – podniosłam głowę i spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.

-Mam strasznie wielką ochotę cię teraz pocałować.. – posmutniał.– Nie przejmuj się. No chodź. – uśmiechnął się i pociągnął mnie za rękę, zmuszając mnie tym do biegu.

              Po wykąpaniu się i przebraniu w piżamę, położyłam się na łóżku razem z laptopem. Sprawdziłam portale społecznościowe. Koło nazwiska Jareda widniało zielone kółeczko, nie zdążyłam nad tym pomyśleć, a już otrzymałam od niego wiadomość.

Cześć.

Hej :) Wszystko ok.?

Tak, dzięki. Przepraszam, że zakończyłem nasze spotkanie.

Nie szkodzi.

…

Muszę kończyć, zobaczymy się jutro. Pa!

Słodkich snów, Jess. ;*

            Wyspałam się jak nigdy. Aż miło mi było wstać z łóżka. Ciekawe, czy jest jakaś tego przyczyna. No i jeszcze coś – dwa dni i święta! Wyjrzałam przez okno i ujrzałam niesamowity widok.. wszystko pokryte białą pierzynką. Widocznie w nocy też ciągle padało. Hm, szykuje się bitwa na śnieżki..

Zadzwoniła moja komórka.

-Widziałaś? – usłyszałam głos Jareda. Cieszył się jak małe dziecko.

-Tak, widziałam. – zaśmiałam się.

-A tak w ogóle to podjadę po ciebie, okej?

-No dobrze. – uśmiechnęłam się sama do siebie. – Tylko jedź ostrożnie, pewnie kiepsko na drogach.

-Jakbym słyszał swoją ciotkę.. – mimo, że go nie widziałam, umiem sobie wyobrazić, jaką miał minę. Pewnie wywrócił oczami i puścił moją uwagę mimo uszu.

-Nie marudź. – powiedziałam żartobliwie.

-Dobra, dobra. Będę za pół godziny.

*

Otworzyłam drzwi do czarnego Merca i zajęłam miejsce pasażera.

-To rozumiem, że dzisiaj po szkole idziemy lepić bałwana? – wyszczerzył się.

-Taa, ależ oczywiście. – wytknęłam język.

-Pomyślimy. – mrugnął i nacisnął pedał gazu. – Słyszałem, że twój kumpel wrócił?

Serce podeszło mi do gardła. Nie wiem dlaczego, pierwszą moją myślą był Lukas. Dopiero po mini zawale zdałam sobie sprawę, że chodzi o Austina.

-T-tak.

-Powiedziałem coś nie tak? – zrobił pytającą minę.

-Nie, przepraszam. Zamyśliłam się. Tak, Austin wrócił.

-Przyjaciel?

-Właśnie. – uśmiechnęłam się sztucznie.

-Przedstawisz mi go? Skoro jest twoim przyjacielem, widocznie to spoko gość.

-Tak. – powtórzyłam swój uśmiech.

-Okej. Dobra, jesteśmy na miejscu.

            Staliśmy pod klasą czekając na nauczycielkę. Dołączył do nas Austin. Odetchnęłam z ulgą, gdy sami podali sobie rękę i ja nie musiałam nic mówić.

-Austin, masz naprawdę sympatyczną przyjaciółkę. – zwrócił się do niego, po czym posłał mi uśmiech.

-Tak, wiem o tym. – nie był sobą, udawał zadowolonego.

-Musimy gdzieś się wszyscy razem spotkać. Będzie świetnie.

-Hej ludzie! – przywitała się z nami Gabi. – Moi rodzice za tydzień wyjeżdżają, robię u siebie w domu mega imprezę sylwestrową. Wasza trójka oczywiście ma zaproszenie. Liczę na to, że przyjdziecie, nie dajcie się prosić.

-Brzmi nieźle.. – odezwałam się.

-No pewnie, że brzmi fantastycznie. – poprawiła mnie i obie wybuchnęłyśmy śmiechem.

-Jasne, że przyjdziemy. – powiedział Jared. Dalszą dyskusję przerwała profesorka otwierająca klasę.

*

-Co o tym myślisz? – szepnął do mnie Jared.

-Czyli?

-No o sylwestrze.

-Pomysł mi się podoba. Nie mam jeszcze planów, a nie uśmiecha mi się wieczór spędzony przed telewizorem. Co to, to nie.

-I tak byś nie spędziła go samotnie, już ja bym na to nie pozwolił. A jest taka możliwość, że pójdziesz na tego sylwestra ze mną? – uśmiechnął się słodko. Byłam mile zaskoczona.

-Z przyjemnością. – odpowiedziałam, po czym skorzystał, że siedzimy w ostatniej ławce i dyskretnie pocałował mnie w policzek.

_____________________________________

Rozdział już napisałam dawno i powiem szczerze, miałam w planach dopisać drugie tyle, żeby był dłuższy, no ale już macie taki króciutki. ;3 Do następnego.

Angie.