Rozdział 28.

            Otworzyłam oczy i zobaczyłam Jareda wpatrującego się we mnie z uśmiechem.

-Cześć.. – mruknął i obdarzył mnie buziakiem w usta.

-Chcę codziennie tak być budzona. – wyszczerzyłam się.

-Masz to jak w banku. – uśmiechnął się. – Wszyscy już dostali telefon z informacją, że się obudziłaś. Za niedługo będzie tu dużo ludzi. Chyba nie będę wam przeszkadzać i pojadę do domu..

-Nie, zostań proszę.

-Jeszcze zobaczymy kto tu w ogóle przyjdzie.

            Dosłownie kilka minut później do sali weszli moi rodzice, Alex i Will. Wszyscy po kolei mnie musieli wycałować i wyściskać, myślałam, że mnie uduszą. Potem wpadła cała reszta, mianowicie Grace, Emma, Austin i Scott. Było bardzo miło, ale po paru godzinach każdy zaczął się powoli zbierać.

-Odwiedzimy cię jak już wyjdziesz do domu, daj tylko znać. – powiedziały dziewczyny na odchodne.

-My tak samo! – dołączyli się chłopacy.

            Gdy już wszyscy poszli, włączając w to moich rodziców i całą resztę, odetchnęłam z ulgą.

-Zobacz ilu ludzi cię kocha. – powiedział Jared siadając koło mnie na łóżku.

-Jestem szczęściarą, że mam was wszystkich. – uśmiechnęłam się.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi. Spojrzałam na Jareda pytającym wzrokiem.

-Proszę. – powiedziałam.

-Cześć. – zobaczyłam Lukasa wyglądającego zza drzwi. – Możemy porozmawiać Jess?

-O czym chcesz rozmawiać? – spytałam.

-Tylko 5 minut, proszę.

-Ja wyjdę, okej? – powiedział Jared, po czym wstał i minął się z Lukasem w drzwiach.

Wszedł do pomieszczenia, po czym zajął miejsce na krześle obok mojego łóżka.

-Jak się czujesz?

-Dobrze, dzięki. O czym chcesz porozmawiać?

-O tym co się stało jeszcze nie tak dawno. Przepraszam.

-Liczysz na to, że teraz rzucę ci się na szyję z radości?

-Wiem, że tak się nie stanie.

-Właśnie.

-Wybaczysz mi to kiedyś?

-Może, ale nie wyobrażaj sobie zbyt wiele…

-Chcę, żebyś wiedziała, że moje uczucia do ciebie się nie zmieniły.

-Ale ja już kocham kogoś innego.

-Jareda prawda? Zazdroszczę mu…

-Tak, jesteśmy razem i nie mam zamiaru tego zmieniać.

-Mam nadzieję, że kiedyś przypomnisz sobie co czułaś do mnie.

Spojrzałam tylko na niego i nie odezwałam się ani słowem. Wstał i wyszedł. Po chwili wrócił do mnie Jared.

-Sądziłem, że trochę dłużej tu posiedzi.

-No jednak nie, ale nie mówmy o tym. Jak myślisz, kiedy będę mogła wrócić do domu? – uśmiechnęłam się, zmieniając temat.

-Zaraz pewnie przyjdzie lekarz to zapytamy.

            Jak się okazało w szpitalu musiałam zostać tylko dwa dni na obserwację. Nie było sensu dłużej mnie tam trzymać. Z wielką radością opuściłam mury szpitala i wsiadłam do auta mojego ukochanego.

-Jest wystarczająco ciepło? – spytał, nie odrywając wzroku od drogi.

-Jest dobrze, spokojnie. – uśmiechnęłam się.

-Nie chcę, żebyś się przeziębiła, jeszcze tego by tylko brakowało.

Jared jest taki opiekuńczy, że czuję się przy nim jak księżniczka. Wjechaliśmy na podjazd pod mój dom. Zgasił silnik i spojrzał w moją stronę.

-Co? – wyszczerzyłam się.

-Nic, po prostu cię kocham. – nachylił się nade mną i delikatnie pocałował.

-Też cię kocham.

-Pozwól mi się tobą zaopiekować…

-Masz moje pozwolenie. – wtuliłam się w niego.

Nagle podskoczyłam, gdy mój tata zapukał w szybę od strony pasażera.

-Poprzytulacie się w domu. Wychodźcie z tego samochodu, obiad już czeka na stole.

Wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem. Pomogli mi wnieść torby do domu.

-Moja córeczka nareszcie wróciła. – mama objęła mnie, gdy jeszcze nie zdążyłam się rozebrać. – Chodźcie, zrobiłam pierogi.

            Najadłam się chyba za ten cały czas, co spałam. Wynikiem tego był fakt, że nie mogłam się ruszyć z miejsca. Jared wziął mnie na ręce i zaniósł na górę, po czym położył na moje łóżko.

-Hahah, wariacie ty! Aż tak obłożnie chora to nie jestem. – wytknęłam mu język.

-Wolę dmuchać na zimne. – dał mi buziaka. – Przebieraj się w coś luźniejszego i do łóżeczka, musisz teraz odpoczywać.

-Ale zostaniesz ze mną?

-Pewnie, że tak. Zobacz co ze sobą wziąłem. – wskazał na torbę.

Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.

-Nie mam zamiaru cię opuścić choćby na minutę, dlatego zostaję tu z tobą. Mogę spać w pokoju dla gości. Już rozmawiałem z twoim tatą. – uśmiechnął się.

-Dlaczego nie ze mną? – zaśmiałam się.

-A to już zależy od ciebie.. – ściszył głos. – No dalej, rozbieraj się. Znaczy się przebieraj się.

-Hah, no ok ok.

            Czas leci nieubłagalnie szybko, gdy spędza się go z osobą, którą kochamy. Tak samo było tego popołudnia. Pod wieczór Alex rzuciła pomysł wspólnego  oglądania filmów. Rodzice woleli iść wcześniej się położyć, tak więc nasza czwórka rozsiadła się na kanapie w salonie, Will zrobił popcorn, Alex przygotowała kanapki, w razie jakbyśmy później zgłodnieli, a Jared zrobił dla każdego po koktajlu owocowym. Oczywiście mi nie pozwolili nic pomóc, bo niby muszę odpoczywać.

-Alex, no weźcie, głupio się czuję jak mam się tak ciągle wylegiwać. – zrobiłam naburmuszoną minę.

-Odpoczywaj i korzystaj z tego, że na razie nie musisz chodzić do szkoły. – wyszczerzyła się.

-Super. – wytknęłam jej język.

            Film okazał się być naprawdę dobrą komedią. Uśmiałam się niesamowicie, zresztą nie tylko ja, ale moi towarzysze również.

-Dobra, idziemy spać. Jess nie wiem czy wiesz, ale jutro z Willem musimy wracać do LA. Długo się nie będziemy widzieć, bo przyjedziemy dopiero na początku kwietnia.

-Ooo… - zrobiłam smutną minę.

-Ale wiesz co nas czeka w kwietniu. – mrugnęła okiem. No tak, ich ślub zbliża się wielkimi krokami. – Przez ten czas jak mnie nie będzie mam nadzieję, że załatwisz parę spraw z tym związanych. Obgadamy to przez skypa, okej?

-Jasne, jasne. – uśmiechnęłam się.

-No a teraz do spania, z Willem rano musimy się jeszcze spakować, ale zdążymy pogadać. Dobrej nocy wam życzę.

-Wzajemnie. – odparłam.

-To rozumiem, że teraz mam cię znów zanieść do łóżka? – Jared poruszał śmiesznie brwiami.

-Nie trzeba, sama dam radę pójść po schodach. – wytknęłam mu język.

-Tak tak, na pewno. – powiedział sarkastycznie i nie pytając o zdanie wziął mnie na ręce kierując się w stronę schodów.

-Uparciuch.

-Ale twój uparciuch. – uśmiechnął się słodko.

            Położył mnie na łóżku i przykrył dokładnie kołdrą.

-Kolorowych snów. – pocałował mnie w czoło, po czym powoli się odwrócił i chyba miał zamiar wyjść z pokoju.

-Jared?

W tym momencie wyszczerzył się i szybko położył koło mnie.

-Ależ oczywiście kochanie, że będę z tobą spać, już myślałem, że nie zapytasz.

Zaśmiałam się i wtuliłam w jego tors.

-Śpij słodko. – usłyszałam jeszcze i zasnęłam z uśmiechem na ustach.

            Obudziłam się zdecydowanie za późno. Byłam na siebie zła, przecież Alex wyjeżdża, zamiast spędzić z nią czas ja śpię w najlepsze. Oczywiście moja siostra wcale się uważała tego za coś złego. Właśnie siedziałam u niej w pokoju na łóżku i pomagałam wkładać jej ciuchy do torby. Will z Jaredem w tym czasie odśnieżali podjazd, bo w nocy nieźle go zasypało.

-Jeny, jedziesz do słonecznego Los Angeles, a mnie zostawiasz w tym zimnym teraz Nowym Jorku. – zrobiłam kwaśną minę.

-I tak nie chodzisz do szkoły, przyjedźcie z Jaredem chociażby na kilka dni. – w oczach zabłysły jej iskierki.

-Rodzice się nie zgodzą w roku szkolnym…

-Hmm, może pogadam z mamą. – uśmiechnęła się.

-Jessica, ktoś do ciebie. – usłyszałam z dołu głos taty.

-Ktoś? Czyli na pewno nikt z paczki. Jeny, pewnie Lukas. – skrzywiłam się.

-Powodzenia. – Alex poklepała mnie po ramieniu.

Zeszłam na dół i skierowałam się do przedpokoju. Drzwi były otwarte.

-Cześć.. –  usłyszałam cichy głosik.

Myślałam, że padnę, jak ją zobaczyłam przed moimi drzwiami..

-Co ty tu robisz? – warknęłam.

-Proszę, porozmawiajmy. Ja naprawdę się zmieniłam. Potrzebuję pomocy…

______________________________

No i skończyłam :) Zaglądajcie do zapowiedzi rozdziału, za kilka dni powinna pojawić się zapowiedź 29. Do następnego! ♥

Andzia