Prolog

 "Miłość nie leci z kranu jak woda, nie możesz jej odkręcać i zakręcać, kiedy tylko zechcesz"

"Być może dla świata jesteś tylko człowiekiem, ale dla niektórych ludzi jesteś całym światem"

Już dwa tygodnie w Nowym Jorku, zdążyłam się przyzwyczaić, a nawet stwierdzam, że bardzo mi się tu podoba. Boję się tylko jednego – za tydzień 1. września…

            Siedziałam właśnie przed TV, gdy do salonu wszedł tata.

-Jess, mogłabyś skoczyć do biblioteki ? Oddałabyś książki i przy okazji wypożyczyła nowe.

-Jasne, ale wytłumacz mi gdzie jest biblioteka, bo jeszcze tego nie wiem.

Nałożyłam moje czerwone trampki i spojrzałam na stos książek, które miałam zanieść dwie ulice dalej..

            Podczas, gdy w słuchawkach grał mi mój ulubiony zespół – Linkin Park, ja starałam się nie stracić równowagi. Chyba za bardzo się wczułam, bo „weszłam” na jednego z przechodni ów. Wszystkie książki wylądowały na chodniku.

-O Boże!

-Oj, przepraszam, zamyśliłem się. Nic ci się nie stało ? – przede mną stał brunet z burzą włosów i nieziemsko niebieskimi oczami.

-Niee, wszystko w porządku.

-A tak w ogóle jestem Lukas. – wyciągnął w moim kierunku swoją dłoń.

-Jessica.

-Gdzie tak pędzisz z tymi książkami? Pewnie do biblioteki..

-Właśnie tak.

-Trochę się śpieszę, ale pomogę ci.

-Hmm, dziękuję.

Lukas okazał się być bardzo sympatyczny. Niestety, w bibliotece ktoś do niego zadzwonił i musiał się jeszcze bardziej spieszyć.

-Muszę lecieć, mam nadzieję, że pomogłem.

-Tak, bardzo dziękuję. – uśmiechnęłam się.

-Nie ma sprawy, narazie.

Głupia..nawet się nie spytałam o numer czy jakikolwiek kontakt…

_____________________________

To taki króciutki wstęp do opowiadania. Wyraźcie swoją opinię komentarzem, czy jest sens, żebym pisała dalej. Rozdział 1. już jest dawno napisany i zostanie opublikowany jeśli chociaż ktoś skomentuje i liczba wejść choć odrobinkę się powiększy. Tak więc, powodzenia. (sobie i Wam ;d ) ;*

Angie. 

ps. dla Was to chwilka, a dla mnie dużo radości. ;)