Rozdział 2.

"Prawdziwych przyjaciół poznajemy raczej nie w biedzie, ale po tym, czy potrafią się cieszyć z naszych sukcesów razem z nami"

 "Miłość jest siłą, która nie narzuca się człowiekowi od zewnątrz, lecz rodzi się w jego wnętrzu, w jego sercu, jako jego najbardziej wewnętrzna własność"

 

Obudził mnie dźwięk budzika. Otworzyłam zaspane oczy i zwlekłam się  łóżka. W łazience wzięłam szybki prysznic. Wysuszyłam i wyprostowałam włosy. Nałożyłam makijaż i ubrałam się w strój galowy. W kuchni zjadłam płatki, popijając sokiem pomarańczowym.

-Jessica, już gotowa? Zawiozę cię dzisiaj, później będziesz sama jeździć. (Jess ma już prawo jazdy, w USA jest to dozwolone od 16. roku życia)

-Tak, możemy jechać.

Włożyłam czarne szpilki i już miałam wychodzić, gdy ktoś zadzwonił do drzwi.

-Cześć Jess! – były to Emma i Grace – jedziesz z nami?

-O no pewnie, ale mnie zaskoczyłyście. – fakt, byłam mile zaskoczona – Tato! Pojadę z dziewczynami, pa!

            Szkoła już nie była tak blisko mojego domu jak basen czy kino. Dodatkowo, były straszne korki.

-Zdążymy na 8.00? – zapytałam.

-A którą mamy?

-7.49

-Zdążymy, damy radę.

Auto prowadziła Emma. Widać było, że jeździ przepisowo i ostrożnie, ale widząc, że możemy się spóźnić, sporo przyspieszyła. O 7.56 wjechałyśmy na parking przed gmachem szkoły.

-Chodźcie! Bo nie będzie już dobrych miejsc.

Faktycznie, w auli już praktycznie wszystkie miejsca były zajęte. Na szczęście zauważyłam Austina i Scotta.

-Patrzcie! Chłopacy tam siedzą i są koło nich wolne miejsca!

-O, dobrze, że zauważyłaś.

Szybko przecisnęłyśmy się przez tłumy w stronę chłopaków.

-Miło cię widzieć Jess. – Austin przytulił mnie na powitanie. Potem Scott spojrzał na niego znaczącym wzrokiem. Czyżbym o czymś nie wiedziała?

Rozpoczęcie roku zaczęło się hymnem państwowym. Potem dyrektor przywitał wszystkich i życzył owocnej pracy w nowym roku szkolnym. Trwało to może pół godziny. Później w klasie dostaliśmy swoje plany lekcji i podręczniki, które wszystkie zostawiłam w mojej szafce. Mogliśmy już się zbierać do domu.

-Jessica, idziesz z nami na zakupy? Muszę jeszcze kupić kilka rzeczy. – miło, że dziewczyny chcą spędzać ze mną czas. A dopiero co się przecież wczoraj poznałyśmy.

-Jasne, też może przy okazji coś kupię.

-To będziemy pod twoim domem za godzinę.

-Ok, ok, ok. A teraz wraca ze mną. – Austin chyba podsłuchiwał.

-Doobra, nie ma sprawy. Do zobaczenia Jess.

No więc poszłam za Austinem na parking.

-Nie znudziło ci się jeszcze moje towarzystwo? – zażartowałam.

-No co ty, nigdy! – zabrzmiał tak komicznie, że musiałam parsknąć śmiechem.

-Jess..mam pytanie. – tym razem zabrzmiało to bardzo poważnie, dlatego się wystraszyłam o co może mu chodzić – co robisz w piątek wieczorem?

-A co masz na myśli?

-Bo wiesz..no bo ja..yyy. Chciałem się zapytać..czy no..czy spotkałabyś się ze mną? Ale że tak tylko ze mną. Co o tym myślisz? – przyznaje, że chciało mi się śmiać. Był taki zestresowany…

-Z przyjemnością się z tobą spotkam Austin. – posłałam mu najszczerszy z moich uśmiechów.

-Serio? Dziękuję. To jeszcze ustalimy, gdzie pójdziemy, okej?

-No pewnie.

Okazało się, że już staliśmy pod moim domem.

-To do zobaczenia jutro. I dziękuję za zaproszenie.

-To ja dziękuję, że się zgodziłaś. Pa. – uścisnęliśmy się i wyszłam z auta.

***Oczami Austina***

Ona naprawdę się zgodziła?! Wow..myślałem, że mnie wyśmieje. Niee, nie jest taka. Chyba właśnie dlatego ją tak lubię. Jest szczera, zawsze uśmiechnięta, i taka słodkaa.. Nie! Uspokój się Austin! Ona traktuje cię jak przyjaciela, „tylko” jak przyjaciela. Nie rób sobie żmudnych nadziei. Jeszcze tego mi brakowało na nowy rok szkolny – zakochać się w cudownej dziewczynie, która może nie czuć tego co ja…

***Oczami Jess***

            Otworzyłam oczy. Spojrzałam na zegarek, mam 15 minut do budzika. Co będę bezczynnie leżeć? Wstałam i poszłam do łazienki. Dziś postawiłam na naturalny look, nie prostowałam ani nie lokowałam włosów. Rozczesałam tylko moje brązowe, sięgające do połowy pleców włosy. Zrobiłam sobie lekki makijaż i ubrałam kupione wczoraj na zakupach z dziewczynami czerwone rurki, do tego czarną bokserkę i jasnoniebieski luźny sweterek na guziki, plus czarne trampki. Zjadłam śniadanie, wzięłam torbę i...okazało się, że mam pół godziny do wyjścia. Po krótkim zastanowieniu wybrałam w moim telefonie numer Grace.

-Halo Jessica?

-Cześć. Wiem, że jeszcze wcześnie, ale dzwonię, żeby zapytać, czy byś nie chciała z Emmą jechać tym razem ze mną ?

-Jasne, wiesz ja już jestem gotowa jak by co, za szybko wstałam.

-Hahaha, ja dokładnie zrobiłam to samo. To już wychodzę i zaraz u ciebie będę. Później pojedziemy po Em. Przekażesz jej ?

-Jasne, pa.

Dziesięć minut później byłam pod domem Grace. Wiem gdzie mieszka, bo wczoraj po zakupach zaprosiła nas na obiad. Rudowłosa dziewczyna, ubrana jak zwykle na sportowo, właśnie kierowała się w moją stronę. Za następne dziesięć minut już byłyśmy pod wysokim budynkiem, w którym znajdowało się między innymi mieszkanie Emmy. Dziewczyna z kruczoczarnymi włosami i jasną cerą, uśmiechnięta szła w kierunku mojego auta.

-Dziewczyny, jest dopiero 7.23. Dojechanie do szkoły zajmie nam kilka minut, bo to niedaleko. Co robimy?

-Jedźmy do parku koło szkoły. Tam poczekamy. – Emma często miewała świetne pomysły.

            Szłyśmy alejką, gdy Grace wymyśliła, że musi w torbie znaleźć błyszczyk, bo ma suche usta. Wywaliła wszystko z torby i wręczyła w moje ręce. Szłam teraz jak tragarz, nie widząc zbytnio gdzie mam iść. Nagle usłyszałam jak Emma mówi coś w stylu „Jess, uważaj!”, ale już nie miałam na co uważać. Jak zwykle w kogoś weszłam, a rzeczy Grace wylądowały na ziemi.

-Naprawdę przepraszam, nie chciałem, to było niechcą…oo, Jessica. – Lukas spojrzał mi w oczy swoimi ciemnoniebieskimi tęczówkami. Patrzał tak aż do chwili, gdy  ja speszona odwróciłam wzrok. – co ty tu robisz?

-Czekam aż zaczną się lekcje.

-Chodzisz do Independent High School?

-Tak, znaczy się dopiero od wczoraj.

-Aaa, no proszę..- zadzwonił jego telefon, dokładnie tak jak wtedy… – muszę lecieć. Cześć, może się jeszcze kiedyś zobaczymy. Narazie.

Pozbierałam rzeczy Grace i dopiero teraz zauważyłam, że dziewczyny stoją i ze zdziwieniem przyglądają się całej sytuacji.

-To ty znasz Lukasa Filissa? – Emma z wrażenia miała otwartą buzię.

-A co w tym dziwnego? Tydzień temu szłam do biblioteki i na niego wpadłam. Nic, tylko chwilę rozmawialiśmy…

-Ta cała sytuacja może i by była normalna, gdyby nie fakt, jak on na ciebie patrzy..!

-Niby jak? Dajcie spokój. Spotkałam go dwa razy i tyle.

-Wiesz, to kapitan szkolnej drużyny futbolowej. No i chłopak gwiazdki Holly. Do tego jest niesamowicie przystojny, nawet nie zaprzeczaj. Uważaj tylko na tę pannę Evans, jak wyczuje co jest na rzeczy, to na pewno nie puści tego płazem – tłumaczyła Grace.

-Co jest na rzeczy ? Nic .

-Pożyjemy, zobaczymy. Jeszcze ci przypomnimy to wszystko.

Zastanawiałam się tylko nad jednym zdaniem Emmy: „Ta sytuacja może i by była normalna, gdyby nie fakt, jak on na ciebie patrzy…!”

________________________________

Hej ;)

Dziękuję tym co przeczytali i skomentowali rozdział 1. ;p ♥

Jak oceniacie rozdział numer 2? ;> ;*

Angie.