Rozdział 16.

"Nieprawda, że miłość wymaga poświęceń; to poświęcenia wymagają miłości."

  "Nie pozwól uciec miłości. Taka prawdziwa zdarza się tylko raz w życiu, i jeśli jej nie przeżyjesz, unieszczęśliwi Cię na zawsze..."

-Pamiętaj, że jesteśmy w tym razem.. – przypomniałam niebieskookiemu, który po tych słowach uśmiechnął się.

-Nie wiem co ja bym bez ciebie zrobił… - pocałował mnie w policzek. – Nie masz wyjścia, chcąc nie chcąc musisz spędzać ze mną czas, bo ja już po kilku minutach twojej nieobecności tęsknię.

-Muszę cię zaskoczyć…ja już teraz tęsknię, wiedząc o tymczasowych rozłąkach.

W tym momencie wróciły do nas dziewczyny. No tak, koniec lekcji…

-Jakieś plany na dziś? – spytała Grace.

-Pisanie wypracowania na angielski. – chórem odezwaliśmy się z Lukasem. Wszyscy wybuchnęliśmy śmiechem.

-Dobra, to piszcie, myślałam, że się spotkamy.. – zrobiła smutną minkę.

-Jutro też jest dzień. – uśmiechnęłam się, po czym ubrałam kurtkę. – Będę się zbierać. Mama pewnie czeka z obiadem. Do zobaczenia.

-Czekaj, odprowadzę cię. – zaproponował.

              Brzydka pogoda, zimno, daleko do domu.. Wydawałoby się, że droga powrotna będzie nieprzyjemna, ale mając przy sobie tą wyjątkową osobę, nic wokół nie przeszkodzi w byciu szczęśliwym..

-Jess, może to trochę za wcześnie, wcale nie musisz się zgadzać, ale skoro wiemy o swoich uczuciach i sobie o tym powiedzieliśmy nawzajem…mogę złapać cię za rękę? – wyszczerzył się. Zaśmiałam się, bo początek tej wypowiedzi wydawał się o wiele bardziej poważny, wyciągnęłam rękę i od razu zrobiło mi się cieplej.

-Może zostaniesz u mnie? Oboje mamy do napisania wypracowanie, więc się do tego zabierzemy. Co ty na to? – zaproponowałam. Wizja samotnie spędzonego popołudnia przerażała mnie.

-Nie chcę przeszkadzać..

-No weź, nikomu nie będziesz przeszkadzać..

-Skoro nalegasz. – uśmiechnął się.

*

-Jak się mówi na kogoś, przy kim od razu każdemu poprawia się humor? – spytał, wyglądając zza swojej kartki.

-Hm, możesz powiedzieć, że zaraża swoim optymizmem.

-Dzięki.

5 minut później znowu.

-A na kogoś, kto ma taki piękny uśmiech, szczery przede wszystkim?

-Napisz, że emanuje szczęściem. Który temat wybrałeś?

-Jakie cechy cenię sobie u ludzi, plus uzasadnienia i  przykłady.

-Kto zaraża swoim optymizmem?

-Moja mama. Zawsze widzi jakieś światełko w tunelu i nigdy się nie załamuje. Taka osoba zawsze potrafi podnieść na duchu.

-A kto emanuje szczęściem i ma taki piękny uśmiech?

-No zgadnij..Ty oczywiście.

-Ja?

-Tak, jest szczery, cudowny i zaraża. – uśmiechnął się.

-Dziękuję ci, zaskoczyłeś mnie. Nie wiem jak ty, ale ja już skończyłam pisać.

-Ja tylko zakończenie, napiszę je już w domu, masz ochotę na jesienny spacer po parku? Ale ten miejski, nie ten koło szkoły.

-Jasne, z przyjemnością.

              Mimo niskiej temperatury na zewnątrz, nam wcale nie było zimno. Szliśmy powoli w stronę Central Parku. Mimo, że nie było późno, było już szaro. No w końcu przecież to listopad. Jeden z najbardziej ponurych miesięcy w roku. Zależy jeszcze od ilości słońca. Listopad ma to w sobie pięknego, że liście już całkowicie robią się czerwone, żółte i brunatne. Boję się, że w tym roku przez problemy, nie będziemy umieli cieszyć się pięknem jesieni..

***Oczami Austina***

              Nie mogę się ostatnio na niczym skupić. Wiem dlaczego tak się dzieje, ale nic nie mogę zrobić. Nie mogę przeszkadzać Jessice w byciu szczęśliwą. Chociaż nawet nie wiem czy ona jest szczęśliwa. Nic nie wiem. Już nie mogę tak bezczynnie siedzieć i nic nie robić. Muszę się przejść, pomyśleć.

-Gdzie wychodzisz? – w drzwiach zatrzymała mnie mama.

-Do Scotta. – skłamałem. Byłoby podejrzane, że sam wieczorem wybieram się do parku.

-Ostatnio jesteś jakiś przygaszony, skarbie, co się dzieje? – pogłaskała mnie po policzku. Uśmiechnąłem się.

-Nic ważnego, po prostu jesienna chandra.

-Nie chcesz mówić to nie. Uważaj na siebie. – postanowiła dalej nie drążyć tematu. I chwała jej za to.

Skierowałem się w stronę Central Parku. Ostatnim razem, gdy byłem tu ponad miesiąc temu, myślałem, że w tamtej chwili jestem najszczęśliwszy na świecie. Bo byłem tu z Nią. Ale wiele się zmieniło od tamtej pory. Może nie powinienem tak się zachowywać, ta zazdrość i to, że tak jakby sobie odpuściłem. Zastanawia mnie tylko myśl, czy jest szczęśliwa. Dzisiaj na lekcjach nie wyglądała na najszczęśliwszą. Nie mogę tego tak zostawić.

              Szedłem właśnie jedną z alejek, pod nogami szeleściły mi liście, kilka spadło mi prosto na głowę. Było już dość ciemno. Jednak tą osobę poznam z odległości kilometra. Ten cudowny uśmiech, blask w oczach. Zobaczyłem ją, ale nie miałem zamiaru do niej podejść, bo… nie była sama. Lukas. Trzymali się za rękę, to już coś musi oznaczać. I wydawali się… tacy szczęśliwi. Chyba dobrze im ze sobą. Dla mnie najważniejsze jest jej szczęście. Skoro kocha jego, nie mogę jej w tym przeszkodzić. Ale nawet jeśli nasze drogi się rozejdą, na zawsze pozostanie w moim sercu…

***Oczami Grace***

 -Dobry wieczór. – przywitałam się z mamą Emmy, którą właśnie przyszłam odwiedzić.

-Dobry wieczór, zapraszam. Em jest u siebie na górze.

Zapukałam do pokoju i weszłam, nie czekając na pozwolenie.

-Hej!

-O cześć, co za niespodziewana wizyta. – zaśmiała się.

-I tak nie mam co robić w domu, a kilka rzeczy mamy do omówienia.

-Czyli?

-Dręczy mnie ta historia Jessici i Lukasa. Holly nie może tego popsuć! Jak ona w ogóle mogła być z Lukasem tylko dla reputacji?! Dodatkowo oszukuje wszystkich, że jest kaleką. Nie mam pomysłu na to, jak ją zdemaskować.

-Mamy tydzień, bo wtedy ona zacznie wszystko rozpowiadać.

-Nikczemna. Jakbym ją złapała za te blond, pewnie pofarbowane włosy to…ugh!

-Uspokój się, przecież nie chcemy kolejnej wojny, tym razem między tobą a Evans. Grace, martwi mnie też jedna sprawa.. Austin.

-Co z nim?

-No nie widzisz jaki jest ciągle smutny? Widać, że ją kocha..

-Ale Emi..W tej sprawie nie możemy nic zrobić. To Jess wie kogo kocha i kto jest dla niej najważniejszy, a kto „tylko” przyjacielem.

-Mimo wszystko to nie ten sam Austin co kiedyś.. Kiedy ostatnio byliśmy wszyscy gdzieś razem jako przyjaciele? Ja, ty, Jess, Austin i Scott? Tak właśnie, we wrześniu, przed tym całym bałaganem.

-Ten cały bałagan to sprawa Jessici i Austina, my możemy tylko powspierać, pocieszyć i poradzić.

-Może i tak, ale czuję, że to się tak kolorowo nie skończy.

-No dla kogoś na pewno nie.

-Czuję, że dla wszystkich…

___________________________________________

 Przepraszam, przepraszam, przepraszam! 

Miało być w niedzielę, potem w poniedziałek, a wyszło, że we wtorek. Wiem, zawiodłam. Ale mam jedno słowo na swoje wytłumaczenie - szkoła. Wiem, że brak jeszcze jako takiej nauki i zadań, ale ja od wczoraj dojeżdżam do innego miasta do nowej szkoły. Po całym dniu na mieście w taką pogodę (cieplej niż w lipcu!) jestem wykończona. (+ wczoraj problemy z komputerem) Boję się co to będzie, jak dojdzie nauka, nauka, nauka. 

Ten rozdział miałam zamiar przerobić i przedłużyć, ale nie chcę już dłużej przeciągać i dodaję taki. Zmieni się teraz co nieco na tym blogu: rozdziały będą dwa razy dłuższe, może nawet trzy, ale dodawane rzadziej niż co dwa dni. Tak po prostu będzie mi wygodniej, bo jak już zasiądę do pisania, to pójdzie gładko i nie będę się stresować, że nie dodam na czas.

Mam nadzieję, że nie straciłam czytelników. :< Jeszcze raz przepraszam i zapewniam, że to opowiadanie na pewno zostanie dokończone.

Tak więc do następnego i trzymajcie się tam w swoich szkołach. ;D Pozdrawiam! ♥♥♥

Angie.